20. yüzyılın başından Orta Asya jeopolitik önemi barındırdığı nüfusun kültürel dinî ve siyasî özellikleri dolayısıyla Japonya ve Osmanlı İmparatorluğu'nun dış siyasetinde ortak coğrafi paydalardan biri olmuş politik ve askerî çıkarları burada kesişmiştir. Her iki taraf bölgede nüfuz kazanmak ve bölge halklarını kendi yanlarına çekebilmek için çalışmışlardır.

A.B.D. İngiltere Jponya ve Türkiye Cumhuriyeti resmî arşiv kayıtlarına dayanarak hazırlanan bu çalışma Türk-Japon ilişkilerine farklı bir açıdan yaklaşmakta iki ülke tarihinin karanlıkta kalan bir dönemine ışık tutmaktadır. Bu incelemede iki ülkenin siyasî durumu. Orta Asya ile olan ilgilerinin tarihî arka plânı verilmiş daha sonra burayla ilgili politikalarını oluştururken temel olarak aldıkalrı fikrî altyapı insan unsuru ve propaganda faaliyetlerini içeriği incelenmiş tarafların yürüttüğü siyasetin kesişen ve örtüşen noktaları ortaya konmaya çalışılmıştır.

Bu politikaların bir safhası olarak bir Osmanlı şehzâdesi olarak reisliğinde Hilâfet ihya edilerek OrtaAsya'da bir devlet kurulması projesi de dâhil kimi zaman iç içe geçmiş gözüken Pan-İslâmizm Pan-türkizm Pan-Turanizm Pan-Asyacılık ve Büyük Asyacılık kavramları tarihî süreç içinde incelenmiş bu akımların Orta Asya halkı ve propaganistler için ne anlam taşıdığı irdelenmiştir.