Bugün bizler de asr-1 saadette olduğu gibi hayatı cami merkezli kılma çabasında olmalıyız. Çocukları ve gençleri orada karşılamalı, onları kucaklamalı, gerektiği zaman orada oynamalarını temin etmeliyiz. Bizim camileri kullanmama gibi bir lüksümüz yok. Bir imam kardeşimizin deyimiyle "İmamlar, sabah 04.00'ten akşam 22.00'ye sıfır çalışan kimselerdir." Ne de güzel ve mübarek bir gayret! On sekiz saati camide geçirmek. Cemaatin her yaş grubuyla ilgilenmek. Varsa dertlerini dinlemek, çareler aramak, oraya gelenleri kucaklamak, orada rabbani mesajı insanların kalbine sunmak... İşte "İmamın İslami Daveti" derken bunu kastediyoruz. Şunu asla istemiyoruz: "Namaz vaktinde camiye gel, namaz bitince hadi bana eyvallah!" Allah'a yemin olsun ki bunun vebali çok ağırdır. İmam, İslam cemaatinin peşinde olmalıdır. Onlara liderlik etmelidir. Hutbe ve vaaz dışında yapacağı günlük hadis ve ayet okumalarıyla kalplere inmelidir. Camideki her anında "Rabbin rızasını elde etmek için ne yapabilirim?" diye kendisine sormalıdır. Zira bu mesuliyettir. Büyük bir vebaldir. Yüktür. Rabbani bir vazifedir.

O halde ey aziz imam kardeşim... Burada anlattıklarımız küçük tecrübeler olup sırf yol göstermek için kaleme alınmıştır. Çünkü bu vazife Resûllerin ve Nebilerin vazifesidir. İnsanları kendi başlarına terk etmek, onlara liderlik/imamlık yapmamak büyük bir vebaldir. O yüzden cami civarına yeni taşınan bir Müslümanla tanış! Onu sev, kucakla ve davet et! Yapacağın bu ulvi yolculukta Rabbim seni başarılı kılsın...