Hiçbir varoluş sebepsiz değildir, hep buna inandım. Elbette inişler, çıkışlar olur.
Güzel insanların kalbi hassastır, nahiftir, gözleri hep nemlidir. Kalpte hep tatlı bir burukluk, bir ah hâli vardır. Dert ikramdır onlara, aslında bu dünyanın ehli değildir onlar.
Hassas insanların umutları kuvvetli, muhabbetleri büyüleyen cinstendir. Tuttukları yolu asla bırakmazlar, kendi doğrularının çizgisi bellidir hep. Peki, "güzel insan" bunlardan mı ibarettir?
Bir bütünde zerre olabilendir güzel insan. Yormaz, yormak istemez kendisinden başkasını. Güzel insanın her hâli düşündürür kâinatı. Güzellik kavramı görecelidir ve her yaşamın ayrı bir güzelliği ve gayesi vardır. Kimi o güzelliğe tutunup devam eder yoluna kimi güzelliğin içinde dalar karanlıklara. Güzelliğin içindeki karanlık hâli nedir o hâlde? Sadece görmemek mi, ya da duymamak mı? Hayır, kapatmaktır kendini dünyaya. Bir boşluk hissine kapılıp itmektir elinin tersiyle tüm güzellikleri ve fırsatları... Tüm iyilikleri yabancı kılmaktır benliğine.
Peki, insan neden yabancılaşır, neden yoksunlaşır umutlarından?