"Hayatımızın en uzun kışı" demişti annem. Üşümekten bir de babamın yokluğundan uzayan günler geceler haftalar için. Anneannemin dediği kadar vardı küflenmiş limon renginde nemli pis kokan bir şeydi kader dedikleri. Evin mavi badanası yeşermişti. Duvarlara sürttüğüm ellerim ip gibi sızan çivit mavisi bir sıvıyla boyanıyordu. Eğer bir şeyler yapılmazsa ev havuza dönecekti. Bulaşık bir sıvıyla dolu küflü yeşil bir havuz. Kader evimizi usulca ele geçiriyordu. Divanlara somyalara yatağa yastığa halıya marleylerin çatlaklarına varıncaya kadar bulduğu her gediğe oyuğa bulaşıp yamyaş ediyordu arkasında kokusunu bırakarak.

Hayatımızın En Uzun Kışı sarsıcı yakıcı öfkeli bir kitap. Yazar öykülerdeki iyi kötü sıradan ya da zalim karakterleri olduğu gibi abartmadan veya eksiltmeden okura yansıtmanın meramında daha fazlasınıysa okura bırakıyor.

Yoksunları türlü zorluğa rağmen yaşama tutunmaya çalışanları açmazda kalanları yol ayrımında bekleyenleri anlatan bu öyküler bugünün kaydını tutarken okuru büyük bir hesaplaşmaya davet ediyor.

#travma #aile #geçmiş #yüzleşme #göç