Benim hikâyemin bir benzeri yok
Bu yüzden yazsam roman olur
Dedikleri nitelikte
Kaldırıp kadehi bir yudumda içtiğim
İçki kadar sert
Herkese sırtımı dönüp yaşadığım 
Nankörlük kadar yıkık
Tek başıma kaldığımda 
Duvarlarla konuştuğum kadar sıkıcı
Gözyaşlarımı tutup 
Eve gelip ağladığım kadar acı
Biri bir şey anlatırken
Yine yalan söylüyor dediğim kadar  güvensiz
Artık beni anlasınlar dediğim kadar üzücü
Güçlü durup kendi Dünyamda 
Sarsıldığım kadar yalnız
İçtiğim antidepresanlara sığındığım kadar çaresiz
Aynada kendime sen de suçlusun diyecek kadar haksız 
Hafızamdan gitmeyen onca sahne kadar bahtsız
Benim hikâyemin elle tutulur bir yanı yok 
Bu yüzden kendim yazar kendim oynarım
Benim hikâyemde mutlu bir son yok