Yüzünü elleriyle kapattı. Sonra yine açtı:
"Bir iki üç dört ağaç yürüyor. Vay canına... Gerçekten yürüyorlar. Bir iki üç dört..."
Derken gözlerini dünya kadar açtı:
"Bir ağaç koşuyor arkadaşlarının arkasından. Hatta başında bir kuş uçuyor."
Evet ardıç hâlâ koşuyordu arkamızdan. Ardıçkuşu başında uçuyordu.
Hep beraber selamladık çocuğu. O hâlâ kemiriyordu havucu gözlerinde hayaller koşturuyordu. Tıpkı yağmur damlaları gibi.