Kalbim kırılmış falan değildi. Aynaya baktığımda ne gördüğümün gayet farkındaydım ben. Gözlüklerimi çıkardığımda hafif şaşı oluyordum. Kulaklarım biraz kepçeydi. Kollarım ve bacaklarım güçsüzdü. Solucan kadar zayıftım ve boyum da bir türlü uzamıyordu... Sesim ise belki bir süre sonra değişecekti ama bir saksağanınki kadar çirkindi. Sivilcelerim vardı. Ve her geçen gün sayıları artmaktaydı. Saçım da iki tepeliydi. Onları ne tarafa taramam gerektiğine bir türlü karar verebilmiş değildim. Bütün bunlar yetmezmiş gibi terlediğimde fare ölüsü gibi kokuyordum.
Şükürler olsun gülerken ya da konuşurken içerisi görünen bir ağzım yok. Dişlerim bir kunduzun dişlerine benziyordu çünkü. Hem sarı hem de kazma gibi. Onlara tel takacaklardı. Filozof Dr. Ortodontist'ten randevu bile ayarlamıştı. Yani bütün bunlar yetmezmiş gibi yıllarca ağzımda tellerle dolaşacaktım. Sırf kendimi iyi hissedeyim diye bana "Sen çok yakışıklısın. Robert Redford seni görse depresyona girer oyunculuğu bırakır ve hayatını bir çiftlikte atlara fısıldayarak geçirirdi!" deseydi Filozof'a inanacak mıydım sanki? Elbette inanmayacaktım!