"Ferhat erimişti Bîsütun sanki daha kavi. Ter boşandı sırtından alnından şakaklardan... "Koca dağ..." diye soludu "...dağ seni!" Olanca gücüyle bir kez daha vurdu.
Pıt!
O kadar...
"Koca dağ! Dağ seni..."
"Oğul nakkaş değil misin" demişti Behzat. "Ancak incecik nakışlar dökülür ellerinden ah oğul..."
Ses etmemişti.
"Sultanların yanı tekin değildir oğul" demişti Behzat. Sessizce dinlemiş içinden "aşk!" demişti.
O kadar...
Aşk he mi aşk için... Aşk hû!
Bir kez daha külüngü savurdu Ferhat. Körük gibi soludu: Aşk hû!
Bîsütun koca yürek gözsüz ağlayan yürek bu solukla gümledi gözyaşı oldu koca bir parçayla düşüverdi oracığa: Aşk hû!
...
Bîsütun yalnız "aşk hû" ya ağlamıştı..."