Mehmet Kahraman öykülerinde titiz bir dil işçiliği sergiler. Dil gerek tiplerle gerekse atmosferle tam bir uyum içerisindedir. Tüm öyküler bir şekilde hayatın kıyısına düşmüş aile bireylerini anlatır. Öykülerinde baba çocuk ve anne motifi önemli bir yer tutar. Olayı değil o olayın yazarda yarattığı izlenimleri etkileri çağrışımları öyküleştirir. Kahraman hayatı buradan ev içinden izler. Seslere kıpırtılara gürültülere kulak kesilir. Anlatıcının yaptığı ev içlerindeki uğultuyu sözcüklerin sesine dönüştürmektir. Öyküler küçücük olaylar etrafında başlar; bilinçaltı zihinsel göndermeler ve çağrışımlarla halka halka genişler derinleşir.
Necip Tosun
Bir öykücü iki şeyi hedefler: Okuyucunun ruhunda; insana hayata dünyaya duygulara düşüncelere düşlere ilişkin bir rengi bir noktayı bir kelimeyi ateşlemek. Bunu yaparken öykü türünü var eden iç dinamikleri yerli yerince kullanmak. Hem insana dokunmak hem de bunu estetik bir biçimde yapmak. Mehmet Kahraman ikisini de başarıyor. Öykülerinin sonunda bir yitirişin bir buluşun bir zaafın bir erdemin bir alçalışın bir yükselişin yani bir ruh durumunun heyecanını buluyoruz üstelik bunu öykü sanatının iç düzenini ihmal etmeden yapıyor. Bu ikinci kitabında Minareden Düşen Ezan'da oluşturduğu tabloya gerçekçi anlatımın sınırlarını zorlayacak yeni çizgiler eklemek endişesinde...
Abdullah Harmancı