Kur'an'ın önerdiği Allah'a iman mutlak bir güce körü körüne boyun eğme değil; Zatı sonsuz iyiliğin sorumluluğun ahlâkın merhametin ve adaletin kaynağına güven duyma ve itminandır. İman doğası itibariyle Allah ile daimi canlı dinamik ahlâki bir ilişkidir. İnsandan Allah'a doğru şükran huşu saygı... ifadesi; Allah'tan insana doğru ise yol gösterme ve yardım ilişkisidir. İmansızlık insanı yırtıcı hayvanlar derecesine belki de daha aşağılara düşürür. Tanrı diye kayıtsız bir tirana boyun eğme şeklindeki iman ise insanı solucana böceğe dönüştürür. İmansız dindarlık insanları bağnazlaştırır; katı kalpli sofu yobaz ve bağnaz dindarlıkların insanlara nasıl kötülükler yaptırdığına bütün dinlerde şahit olmaktayız.

Allah'a yönelmiş doğru bir iman ilişkisi bünyesinde saygı heybet şükran sevgi korku güven ümit coşku tefekkür endişe ve sevinç taşır. Bunlar sona ermişse orada iman değil onun ölmüş hali olan itikat (inanç) vardır.