Italo Calvino Atalarımız üçlemesinin ilk kitabı İkiye Bölünen Vikont'u bir söyleşisinde dile getirdiği gibi 1952 yılında oyun olsun diye yazmaya başlamıştır:

"İkiye Bölünen Vikont'u yazmaya başladığımda öncelikle eğlenceli bir hikâye yazmak istiyordum hem kendim eğleneyim diye hem de mümkünse başkaları eğlensin diye: Aklımda ortadan ikiye biçilmiş bir adam imgesi vardı; bu ikiye biçilmiş adam konusunun insanın bölünmüşlüğünün anlamlı bir konu olacağını çağdaş bir anlamı olacağını düşündüm: Hepimiz bir biçimde kendimizi tamamlanmamış hissediyoruz hepimiz bir yanımızla kendimizi gerçekleştiriyoruz öteki yanımızla değil."

Savaştan dönen ve savaş sırasında bedeni ikiye bölünen Vikont Medardo'nun tuhaf hikâyesi yeğeninin ağzından anlatılıyor. Vikontun bedeninin bir yarısında "iyi" diğer yarısında "kötü" kişiliğin uç noktaları yaşamaktadır ve bunların tekrar bir araya gelmesi olanaksız görünmektedir.